एकच लख्ख अनंत किरण...

तुम्हाला कधी टोचतो की नाही माहित नाही पण मला खुप टोचतो मखमली अंधार... परका अंधार आणि पोरका मी.... म्हणजे नेहेमीच नाही बरंका... कधी कधी कसा मस्त दुलइ सारखा असतो... हवी तेव्हा गुडुप ओढून घ्यावी तोंडावर... कंटाळा आला की खसकन् फेकुन द्यावी... सगळा सोहळा हजर तुमचं स्वागत करायला हसर्‍या चेहेर्‍यानं.
कधी कधी मात्र खुप गुदमरायला लावतो... अंधार्‍या डोहात बुडल्यासारखं वाटतं... जिव गुदमरतो अगदी... मग मी डोळे टक्क उघडे ठेउन झपाटल्यासारखा पाहात बसतो... नजरेनेच चाचपडत, तडफडत बसतो... तो तळाशी ही खेचत नाही आणि श्वासही घेउ देत नाही... कधी सोसतो.. कधी पोळतो.
पळताही येत नाही त्यापासुन.. सगळ्या श्वासातच गच्च भरुन राहिलायसं वाटतं... केविलवाणी अधांतरी धडपड... आणि मग हळुहळू शांतपणे सगळं थंडावत जाणार.. आणखी एक बळी आतल्या अंधाराचा...
म्हणुन एखादाच लख्ख किरण, पण नेहेमी असावा सोबत... आपला प्रकाश घेउन फिरावं आपल्याच आत... कधितरी श्वास कोंडला तर कामी येतो एखादाच लख्ख किरण...
एरवीच्या भगभगीत प्रकाशात नसेल महत्वाचा.... काळोखुन जात असेल... एखादाच लख्ख किरण... पण अशा अंधार्‍या समुद्रात दुप्पट वेगाने उसळतो ना... उजळतो ना सारं तुझंच अस्तित्व... एरवी दिसतं का एवढं सुंदर, भेसुर सावल्यांनी कुरूप झालेलं तुझं अंतरंग...
सगळ्या भेसूर सावल्या, सगळे भयाण भास... भेदायची ताकद नसेलही कदाचीत त्या किरणात... पण तशी ती तुझ्यात तरी कुठाय वेड्या... तुझ्या पुरता घेउन फिरायचा तो सतत.. जवळ ठेवायचा फक्त... किंमत नाही करायची कृतघ्नासारखी लगेच... तुझ्यापुरता आहेच ना तो शाश्वत... तुझ्या आयुष्याच्या टीचभर मापात का होइना..आहेच ना तो 'अनंत'.. एकच लख्ख अनंत किरण..
एखादाच बाबुजींचा स्वर...'पराधीन आहे जगती पुत्र मानवाचा...'
एखादाच "ठकठकठक.. धनंजय माने आहेत का घरात... "